Behind the Lens – Yentl Touboul

Yentl Touboul, een naam die je niet snel vergeet om allerlei hele goede redenen. Yentl komt uit Guadeloupe in het Franse Caribisch gebied en zijn verhuizing naar Europees Frankrijk (Métropole) heeft gezorgd voor een nieuwe dosis creatieve energie voor het Europese skate- en surfteam. Nadat Yentl zijn tanden zette in Desillusion and Wasted Talent Magazine, werd zijn talent al gauw opgemerkt door editors en atleten waarna hij pijlsnel de top van de Europese, ja zelfs wereldwijde filmindustrie bereikte en met de crème de la crème de hele wereld over reisde. Nu is Yentl filmend te vinden op Republique in Parijs, op een strand in West-Afrika, in de fjorden van IJsland, aan de kust van Australië, of waar dan ook.

Onderweg is hij gevat, leuk om mee te reizen en heeft hij een scherp oog voor de schunnige details die onze culturen maken tot wat ze zijn. Maar in de postproductie komt hij pas echt tot zijn recht. De pure aandacht voor detail in de montageruimte onderscheidt hem van zijn collega's en we raden iedereen aan om zijn cinematografische bibliotheek met eerder werk te bekijken.

Terwijl Yentl voor de zomer thuis was in Zuid-Frankrijk belden we hem om meer te weten te komen over de man achter de lens.

Stel je even voor, voor wie je nog niet kent.

Mijn naam is Yentl, ik ben een onafhankelijk filmmaker en fotograaf en ik woon in Frankrijk.

Hoe ben je begonnen met filmen?

Ik begon met filmen via surfen: Ik groeide op in Guadeloupe, een klein eiland in het Franse Caribisch gebied en begon met surfen als kind nadat iemand mijn ouders een versleten thruster uit de jaren 80 gaf. Ik was meteen verkocht en binnen de kortste keren dacht ik alleen nog maar aan surfen en surffilms maken. Toen ik dertien was, raakte ik geblesseerd en kreeg een Mini-dv camera om mijn vrienden te filmen en korte video's te monteren die ik daarna op Vimeo plaatste. Daarna kwamen de puberjaren en alle afleidingen die daarbij horen... en het feit dat ik van dat verre Caribische eiland kwam, waar niet echt een echte artistieke scene was: het was moeilijk aan spullen te komen, andere mensen te ontmoeten met dezelfde passie en nog lastiger om er je brood mee te verdienen. Toen ik eindelijk naar het vasteland van Frankrijk verhuisde met achttien jaar werd mijn interesse in filmen en fotografie weer helemaal aangewakkerd: Ik kocht een 35 mm fototoestel, een VHS camcorder en begon mijn vrienden en alles om me heen te filmen.

En hoe ging het daarna verder?

Twee jaar later liep ik stage bij Desillusion magazine en dat was een groot keerpunt. Ik ontmoette Robin Pailler (die toen editor en filmmaker was) en hij werd al snel een van mijn beste vrienden en een mentor voor me. Hij liet me zijn GH4 gebruiken en door hem leerde ik de Super 8-camera gebruiken… er was een sterke doe-het-zelf-filosofie binnen het team waardoor ik besefte dat je op je eigen manier kon werken en dit echt professioneel kon doen zonder een film- of fotografie-opleiding te doen. Ik begon heel veel te lezen over apparatuur, keek heel veel films, uren van youtubetutorials en maakte me zoveel mogelijk de kennis eigen die de verschillende creatieven die ik ontmoette me gaven. Na een jaar stopte Desillusion ermee en kort daarna ontmoette ik Alex en Ben van Wasted Talent waarmee ik direct een sterke band voelde. Zij gaven me al snel mijn eerste kansen om in professionele settings te filmen... ik kan ze daarvoor nooit genoeg bedanken! Een tijdlang deed ik verschillende dingen voor het tijdschrift: fotograferen, maar ook schrijven en de gedrukte uitgaven verzorgen. Rond 2019 had ik een stabiel ritme gevonden, zowel via Wasted Talent als via mijn freelanceprojecten, dus besloot ik me voor 100% te richten op wat ik het leukst vond: films en foto's maken. En sindsdien doe ik eigenlijk niets anders meer.

Wat vind je van de mix van analoog en digitaal vastleggen?

Elk format dient zijn doel... ook al weet iedereen die me kent dat ik dol ben op filmen. Ik vind alles eraan natuurlijker: van de manier waarop celluloid het licht verwerkt tot hoe filmcamera's vroeger werden ontworpen: de manier waarop je snel je instellingen kunt wijzigen door aan een knop te draaien, direct enkele frames kunt maken, kunt zien wat je filmt door een stuk glas in plaats van een scherm... Ik vind ze heel intuïtief in het gebruik. Ik hou ook van de imperfecties die je al dan niet naar je hand kunt zetten tijdens alle stappen van het proces. Hetzelfde met VHS, High-8, Mini-DV… allemaal formats waar ik mee begon en ik vind het geweldig dat je kunt experimenteren en alles door elkaar kan gooien als je wilt. Anderzijds zijn moderne digitale camera's zo goed geworden. Ze zijn zo comfortabel in gebruik en in combinatie met de juiste lens krijg je prachtige resultaten. Ik hou echt van experimenteren met alle soorten formats - het is een van mijn favoriete aspecten aan filmen.

Wat zijn de uitdagingen die erbij komen kijken?

Bij filmen kan het een hele onderneming zijn om naar de meest afgelegen plekken te reizen en pas te kunnen zien wat je hebt gefilmd als je eindelijk weer thuis bent... weken, of zelfs maanden nadien. Ook al raak je na een tijdje gewend aan je apparatuur - de camera, de lenzen, de voorraad. Je test dingen uit tussen de reizen door en alles wordt voorspelbaarder. Maar er is altijd een verrassingselement bij het ontvangen van de scans en vaak is dat wat het zo mooi maakt.

Wat zijn tot nu toe je meest memorabele reizen geweest?

Zuid-Afrika met Mikey February voor 'Good Hope' was ongelooflijk. Zuid-Afrika is zo'n geweldige plek en het hebben van hem en Alan Van Gysen als gidsen, die altijd zorgden dat we op de juiste plek waren, maakte het echt memorabel. Wat me ook altijd bij zal blijven was de roadtrip door de Balkanlanden (Slovenië, Kroatië en Bosnië) in 2018. We filmden voor een skatereis en we fotografeerden brutalistische monumenten, waar we uiteindelijk kortgeleden een boek van gemaakt hebben. Het bracht ons in extreem afgelegen gebieden, zover als je maar kan zijn van surfen

...het zien van deze prachtige gebouwen middenin de wildernis, wetende dat ik daar waarschijnlijk nooit van mijn leven terug zou komen, was echt speciaal. Reunion en Ierland voor 'North Stars' waren ook geweldige reizen waar alles op een natuurlijke manier op zijn plaats viel.

Gekste moment dat je hebt ervaren op een reis?

Er is zoveel geweest door de jaren heen... terugkomend op 'North Stars', komt er op dit moment bij me op onze laatste reis naar Ierland. Op de eerste dag van onze reis waren de golven niet helemaal perfect, maar we wilden deze beruchte left slab-golven toch eens bekijken... Omdat we wisten dat we maar een paar uur daglicht hadden, besloten we ervoor te gaan en de dertig minuten durende tocht langs de klif naar het rif te maken. Toen we aankwamen, begon de vloed op te komen – de golven werden steeds hoger en het begon te regenen, dus ik maakte me klaar om vanuit het water te filmen. De twee uur die daarop volgden, was het alleen Adrien die samen met een paar lokale bodyboarders deze perfecte barrels bedwong... De regen gaf het water een bijzondere textuur en het was een surrealistische ervaring om in dit ijskoude water te zwemmen en te genieten van pure natuurlijke schoonheid, zonder dat er ook maar iemand in de wijde omtrek te bekennen was.

Favoriete locaties om te filmen?

Ik heb geluk dat ik al die prachtige plekken heb mogen bezoeken door de jaren heen en ik vind het echt moeilijk een keuze te maken. Ierland staat hoog op de lijst. Ik probeer tenminste eens per jaar te gaan en kan er maar geen genoeg van krijgen... het landschap is ongelooflijk, mensen zijn er nog oprecht en er hangt een energie waar ik me mee verbonden voel. Australië is ook een magische plek die een plekje in mijn hart heeft veroverd—ik heb daar heel veel vrienden en probeer erheen te gaan wanneer ik de kans krijg.

Favoriete atleten?

Ik heb de neiging me verbonden te voelen met mensen die normaliter andere interesses hebben dan alleen surfen of skaten in hun leven: mensen die respect hebben voor de plekken die we bezoeken, ruimdenkend zijn en verder kijken dan die soms door de social media gevoede, egocentrische bubbel…

Hoe belangrijk is de crew waarmee je reist?

Of het nou voor de lens is of erachter, een goede crew maakt het verschil! Wanneer er iets mis gaat onderweg, is het zo belangrijk om de juiste mensen te hebben om problemen op te lossen, te zorgen dat de sfeer in de groep goed blijft en dat je je kunt concentreren op het filmen. Filmen is een teaminspanning, en het is zo fijn wanneer je voelt dat iedereen gemotiveerd is en naar het zelfde doel toewerkt. Na een paar dagen wordt je vaak een kleine familie. De juiste medewerkers hebben kan het verschil maken tussen een project dat van het begin tot eind ellendig kan zijn, en een project waar je met plezier aan werkt.

Wat zijn de uitdagingen die je bent tegengekomen onderweg?

Er zijn altijd tegenslagen op dit soort reizen... van bagage die niet aankomt, auto's die pech krijgen, blessures, regen, sneeuw, veiligheid... er zijn zoveel factoren - de belangrijkste is uiteraard het weer (golven, wind, getijden... etc.), vooral tijdens surftrips. Toen we een keer in IJsland waren om opnames te maken voor een Wasted Talent- en Vans-trip genaamd ‘Íslensku’, leek alles tegen te zitten: we waren net een kwartier onderweg toen een van onze 4x4's pech kreeg. Toen we eindelijk een nieuwe hadden, was het 4 uur 's nachts en moesten we nog zes uur rijden, dwars door een krankzinnige sneeuwstorm, waarbij de boardtas van Seb Smart van het dak vloog. We hebben Sebs boards nooit meer teruggevonden, en op de tweede dag brak die arme Koldo ook nog zijn enkel. Eenmaal op locatie waren de golven verschrikkelijk, dus we brachten onze tijd door op zoek naar goede golven en reden zes tot acht uur per dag, om uiteindelijk geen resultaat te boeken… Na een paar dagen gaven we onze jacht op surfopnames op en begonnen we kleine interviews af te nemen met mensen die we onderweg ontmoetten en dat werd uiteindelijk de film.

Wat zijn tot nu toe je favoriete Vans films die je hebt gemaakt?

Er zijn er nogal wat geweest door de jaren heen… ik ben blij met hoe ‘Good Hope’ met Mikey February is geworden. ’North Stars’ was in eigen beheer, maar Vans heeft ons enorm geholpen om het project van de grond te krijgen, dus ik reken het mee, want het is iets dat ik nooit zal vergeten. Het was mijn eerste lange film en het feit dat we het allemaal zelf hebben gedaan met Adrien - van het vinden van de budgetten tot de wereldpremière drie jaar later - was echt heel bijzonder. Het was geweldig om met zoveel verschillende mensen te werken en ze te documenteren (surfers, boardontwerpers, musici, etc.), veel van hen zijn goede vrienden geworden.

Zijn er filmmakers die je bewondert en die een inspiratie zijn voor jouw werk?

Net als veel mensen van mijn generatie is het werk van Kai Neville in het begin een grote inspiratie geweest. Ik weet nog dat ik Modern Collective kreeg toen ik vijftien was, en de weerslag die het had op mij en mijn vriendengroep - we leerden hierdoor een alternatieve, artistiekere visie van wat surfen kon zijn kennen, en het heeft echt mijn wens aangewakkerd om te filmen en te monteren. Alle Globe films die Joe G heeft geregisseerd (Secret Machine, Year Zero, Strange Rumblings…etc.), en de films van Ryan Thomas (Creepy Fingers, Psychic Migrations…etc.) hebben ook een enorme indruk op me gemaakt. Hetzelfde geldt voor het werk van Greg Hunt, Pontus Alv en Jim Greco. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in films die afwijken van wat je normaal gesproken van een surf-/skatefilm verwacht en hoe verder ik kom, hoe meer mijn inspiraties van buiten deze wereld komen, eerlijk gezegd. Ik was pas geleden bij een documentairefilmfestival Fipadoc, en sommige films die ik daar zag waren de meest inspirerende die ik in lange tijd had gezien.

Wat vind je van de mix van analoog en digitaal vastleggen van skaten en surfen?

Beide hebben hun specifieke uitdagingen. Bij surfen is het voor mij allemaal begonnen en ik heb zoveel gedaan in zoveel verschillende situaties, dat ik de neiging heb om alles instinctief te laten gebeuren als het gaat om het vinden van de juiste hoek, het licht, etc. Het kan echt frustrerend en ontmoedigend zijn soms als de omstandigheden niet meezitten—wat meestal het geval is—maar dan is het juist zo bijzonder als alles wel een keer meezit. Skateboarden is anders op vele manieren... Ten eerste is het minder beperkend als het gaat om hoe je de actie kan filmen—surfen kan lastig zijn door het element water. Het is ook een compleet andere ervaring afhankelijk van in welk land je filmt: bijvoorbeeld skaten op verschillende spots in Parijs of Kopenhagen, in vergelijking met uren rondrijden in een van in Los Angeles. Ze lijken op elkaar, in de zin dat ik voor mijn deel uiteindelijk een verhaal probeer te vertellen (impliciet of expliciet), dus alert blijven en je openstellen voor kleine details kan veel opleveren.

Film je ook andere dingen dan actiesporten?

Steeds meer eigenlijk. Begrijp me niet verkeerd: als surfer zijn er maar weinig dingen opwindender dan ergens op een afgelegen plek iemand filmen die een enorme air landt of de golf van zijn leven krijgt. Maar hoe verder ik kom, hoe meer ik besef dat ik meer geïnteresseerd ben in de verhalen rond de actie. Er zijn zoveel interessante karakters, onderwerpen en gebieden te verkennen die een connectie hebben met surfen, skateboarden en de subculturen daar rondom. Het feit dat ik blootgesteld was aan deze alternatieve visie op het leven toen ik opgroeide, heeft zoveel deuren geopend en heeft zoveel andere interesses in mij aangewakkerd, of het nou gaat om muziek, kunst, mode, architectuur, design..., Ik heb het gevoel dat het verbinden van deze punten mij het meest motiveert. Ik geniet ook echt van het werken als regisseur, filmmaker in commerciële settings wanneer de context goed voelt - het is een goede manier om technisch nieuwe dingen uit te proberen en dat heb ik de laatste tijd behoorlijk veel gedaan.

Wat zijn je ambities?

Ambitie is eerlijk gezegd bijna een eng woord tegenwoordig… Er zijn zoveel nare, verontrustende dingen die gebeuren in de wereld op dit moment, dat ik mezelf gewoon extreem gelukkig prijs dat ik werk kan doen dat ik leuk vind. Films maken en fotografie hebben me in staat gesteld de wereld over te reizen, nieuwe plekken en nieuwe culturen te ontdekken, nieuwe mensen te ontmoeten… maar ook om meer te weten te komen over mijn eigen gevoeligheid. Het kan een veeleisende baan zijn, maar er is niets dat ik liever deed. Dus het doel is om ermee door te gaan - verschillende aspecten van filmen en fotografie te blijven verkennen, tijd maken om te werken aan persoonlijker projecten en samen te werken met inspirerende mensen onderweg.

Heb je nog iets toe te voegen, als laatste woorden voor het internet?

Laatste woorden... ik zou mijn ouders willen bedanken, mijn vriendin, al mijn goede vrienden en iedereen met wie ik gewerkt heb door de jaren heen. We hebben veel geluk dat we de kans hebben te doen wat we doen, dus hopelijk kunnen we dat zoveel mogelijk onthouden en elkaar leren tolereren en waarderen.