Achter de lens - Alexandre Valentino

Alexandre Valentino is al bijna twintig jaar een belangrijke speler in de Europese BMX-scene. Je kunt Alex niet in één hokje plaatsen: hij is een volleerd pro-rijder, oprichter van een merk, teammanager van Vans EMEA en een van de beste filmmakers en fotografen in de scene, met een scherp oog voor storytelling. Dat talent heeft hij ook ingezet in commerciële opdrachten, waarbij hij onder meer voetballers uit de Premier League, tijdschriftartikelen en modecampagnes heeft gefotografeerd. Los van zijn beroep woont Alex in Zuid-Frankrijk en is hij een familieman die, ondanks zijn vele prestaties in de vakwereld en daarbuiten, bescheiden en rustig blijft. Als onderdeel van onze serie Achter de Lens hebben we Alex gebeld om met een van de meest veelzijdige en succesvolle personen uit de BMX-scene te spreken.

Kun je ons iets over jezelf vertellen.

Mijn naam is Alexandre Valentino. Ik ben 39 jaar oud en ik woon in Zuidoost-Frankrijk. Vroeger was ik professioneel BMX-rijder en ik ben nu filmmaker, fotograaf en teammanager voor het Vans EMEA BMX-team.
 

Waar is het allemaal begonnen voor jou?

Ik begon eerst met fietsen, en het filmen kwam kort daarna. Ik keek heel graag naar BMX-video's en wilde ook zoiets met mijn vrienden maken. We probeerden de videomagazines na te bootsen die destijds enorm populair waren, zoals Props Magazine, dat in het begin van de jaren 2000 eigenlijk de bijbel was voor iedereen in de BMX-wereld.

Ik vond filmen en achter de lens staan altijd te gek. Toen ik jonger was, kochten mijn ouders een camcorder, die ik meteen stiekem meenam om BMX te filmen. Ze hebben de camera nooit meer teruggezien. En daarmee is het eigenlijk echt allemaal begonnen. Ik keek urenlang naar video's en filmde vrienden uit de buurt. We filmden de hele tijd, maar konden de video's niet editen, want we hadden geen computer.

Maar ik werd toch helemaal verliefd op het filmen zelf. We bleven clips verzamelen voor een video die uiteindelijk pas drie jaar later uitkwam. Ik denk dat hij nog steeds ergens op Dailymotion te zien is…

En hoe ging het daarna verder?

Vanwege mijn vroege liefde en passie voor filmen ging ik na de middelbare school naar de universiteit om kunst en film te studeren. Ook al denk ik nu, achteraf, dat het misschien toch niet de beste keuze voor me is geweest. Soms kan het studeren van iets wat je leuk vindt op school juist de vonk doven, vooral als je nog jong en kwetsbaar bent.

Na drie jaar universiteit besloot ik me op mijn BMX-carrière te richten. Rond die tijd begon mijn professionele carrière een vlucht te nemen, kreeg ik meer sponsors, meer belangstelling en meer reizen – dus het voelde als de juiste stap. Stoppen met studeren was een moeilijke beslissing, maar ik heb het met mijn ouders overlegd en zij hebben me enorm gesteund.

Vanaf dat moment concentreerde ik me volledig op fietsen en reizen, en al het andere kwam vanzelf. In 2009 ben ik mijn eigen merk begonnen en toen kwam mijn passie voor filmen weer helemaal terug.

Als je een professional bent in een van deze sporten, komt er veel kunst in je leven. Je gaat om met getalenteerde fotografen, filmmakers en grafisch ontwerpers. Een shout-out naar Manu Sanz, Vince Perraud en Thibaut Grevet.

Vond je het moeilijk om filmen en rijden te combineren in die fase?

Daar is het hele punt: op een gegeven moment moet je een stapje terug doen als je een goede filmmaker wilt worden. Toen ik mijn merk MarieJade oprichtte, wilde ik de wereld laten zien hoeveel talent en stijl de rijders om mij heen hebben. Ik dacht: dit is te mooi om waar te zijn, en ik wilde natuurlijk meteen beginnen met filmen.

Het voelde niet echt alsof ik mijn carrière op pauze zette. Ik was nog steeds degene die gefilmd werd en werkte aan grote projecten met mijn hoofdsponsor United BMX, maar ook met Vans, Carhartt en anderen. MarieJade is voor mij gewoon een nieuwe manier geworden om mezelf te uiten.

Wat vind je leuker: rijden of filmen?

Oei, dat is een moeilijke vraag. Het is hetzelfde, en tegelijkertijd zijn ze heel verschillend.
Als je zelf gefilmd wordt, zie je jezelf door de ogen van iemand anders, en iedereen ziet dingen anders. Soms kun je naar jezelf kijken en ziet het er prachtig uit, en op andere momenten, als je er hard voor gewerkt hebt, kan het teleurstellend aanvoelen.

Als filmmaker breng je je eigen visie op een moment, op mensen, plaatsen en een specifieke tijd in de wereld. En als je het gevoel hebt dat je het goed hebt weergegeven, kan het resultaat ontzettend veel voldoening geven.

Wat vind je van de mix van foto en video?

Ik heb mezelf altijd meer als filmmaker dan als fotograaf beschouwd.
Maar de laatste tijd maak ik meer foto's dan video's, het is een beetje een koerswijziging, maar uiteindelijk is mijn passie het vertellen van verhalen, of dat nu via beelden of film is.

Wat zijn je favoriete media om mee te fotograferen?

Oh man, ik heb ontzettend veel fototoestellen. Ik denk dat het niet echt uitmaakt welke je gebruikt, het hangt allemaal af van wat je wilt zeggen. Bepaalde camera's helpen gewoon om het verhaal iets beter te vertellen.

Een VX kan je dat Y2K-nostalgische gevoel geven, maar als je iets super clean wilt, ga je voor een FX3. Op dit moment geniet ik echt van het filmen met de Panasonic HMC150 voor Vans-projecten. Nogmaals, het draait allemaal om de look die je nastreeft, die specifieke sfeer die de hele video zijn eigen BMX-gevoel geeft.

Je hebt Mbappé gefotografeerd voor FIFA en tal van andere commerciële campagnes gedaan. Wat vind je van de mix tussen commercieel en artistiek werk? Levert dat soms problemen op?

Eerlijk gezegd zal ik me altijd een kernfotograaf en filmmaker blijven voelen die meer mainstream dingen doet. Ik voel me echt thuis op straat, waar ik BMX film, maar ik hou ook van de uitdaging om mijn visie over te brengen in andere werelden.

Buiten Vans doe ik het meest aan het maken van content voor mijn vriendin. Haar merk heet Billynou en het is voor mij ook een geweldige manier om mezelf creatief uit te drukken. Neem daar eens een kijkje!

Wat zijn tot nu toe je favoriete Vans-reizen die je hebt gemaakt?

Als filmmaker hebben we vroeger een serie gemaakt met de titel The Palmistry GuideHet was meer een project in documentairestijl, waarbij we naar plaatsen gingen waar nog nooit iemand eerder had gereden. Voor mij voelde het allemaal zo exotisch om te filmen; alles was nieuw en mooi, totaal anders dan ik gewend was.

We gingen naar Marokko, IJsland en Thailand, huurden een busje en lieten ons begeleiden door lokale gidsen die ons dingen lieten zien die je normaal gesproken nooit te zien krijgt. Slapen in de woestijn, op boten, heerlijk eten in de middle of nowhere en rijden op de meest ongelooflijke plekken.

Hoe is je lokale scene?

Vroeger was het zo'n enorme scene. Voor een willekeurige plek in Frankrijk hadden we een grote community en rijders van een zeer hoog niveau. Een geweldige energie, dat is eerlijk gezegd de reden waarom ik mijn merk ben begonnen.

Nu moet ik toegeven dat het niet meer helemaal hetzelfde is, we worden allemaal ouder. Laten we hopen dat de volgende generatie de fakkel overneemt.

Wat vind je van de BMX-scene in Europa?

Het vergt wel wat inspanning, maar de jonge renners zijn erg gemotiveerd. Ik was onlangs op reis in Parijs, waar ik met een aantal van hen optrok, en hun energie deed me echt denken aan waar BMX in essentie om draait.

Er zijn nu ook steeds meer vrouwelijke rijders en een groeiende groep vrouwen die echt grenzen verlegt. Geweldig om te zien.

Wat zijn je favoriete locaties om te filmen?

Eigenlijk vind ik alles leuk. Ik vind het leuk om overal schoonheid in te vinden. Elke plek heeft iets te bieden. Ik hou van Parijs om zijn architectuur en geschiedenis; de stad zelf is één groot decor. Maar ik hou ook van het platteland.

In coronatijd heb ik een fotoboek gemaakt over mijn geboorteplaats, en het was heel verfrissend om de schoonheid te ontdekken van een plek die je al je hele leven kent. Het heeft mijn perspectief volledig veranderd, en eerlijk gezegd was het geweldig voor mijn geest. Het boek kwam uit in 2022 en mensen uit mijn geboorteplaats hebben eraan meegewerkt met teksten en gedichten. Ik ben heel trots op dat project, het heet Smile.

Zijn er fotografen of filmmakers die je bewondert en die een inspiratie zijn voor jouw werk?

De samenwerking met Thibaut Grevet was destijds een van de beste dingen die mij op creatief gebied ooit zijn overkomen. In 2012 werkten we samen aan een videoserie met de titel Another Perspective. Dat was een geweldig project, maar wat ik me vooral herinner is een spelletje dat we speelden: proberen de beste ‘willekeurige’ foto te maken met onze telefoons en ze daarna te vergelijken.

Het was grappig, maar het opende ook onze ogen voor details die we anders waarschijnlijk niet zouden hebben opgemerkt.

Kunstenaars die mij buiten de BMX-wereld het meest hebben geïnspireerd, zijn Michel Gondry, Sofia Coppola, Henri Cartier-Bresson, Pierre Boncompain, Monet en Picasso.
Binnen de actiesportwereld heb ik altijd opgekeken naar Manu Sanz en Vince Perraud, en tegenwoordig doen Arnaud Wolff en Ben Gea het ook fantastisch.

Heb je naast fotografie, filmmaken en BMX nog andere interesses?

Naast BMX houd ik ook erg van dingen maken. Ik hou van schilderen, vooral portretten of naakten van mijn vriendin, en het heeft me echt veel geholpen om de wetenschap achter kleuren te begrijpen.

Ik heb ook net een kinderboek afgerond dat ik zelf heb geschreven en geïllustreerd. Elke illustratie is eigenlijk een klein schilderijtje.

En ik ben pas terug van een fietstocht, wat een van mijn favoriete bezigheden in mijn vrije tijd is geworden. Het combineert twee van mijn grootste passies: fietsen en natuur. We hebben een kleine bikepacking-groep op Instagram genaamd Summer Mixtape Fanclub, volg ons!

Heb je met alle bovenstaande activiteiten nog tijd om zelf BMX te rijden?

Altijd.

Daarbij moet je als Vans Europe-teammanager voor BMX een behoorlijk diepgaand inzicht hebben in de dynamiek die trips tot stand brengt zijnde voormalig prof, filmmaker en fotograaf?

Ik denk dat Vans me daarom heeft ingehuurd. Als teammanager die een professionele carrière heeft gehad en ook als filmmaker werkt, krijg je natuurlijk een zekere mate van respect van de rijders. Als ze een moeilijke truc proberen, weten ze dat je het begrijpt, ze weten dat het op de juiste manier vastgelegd zal worden.

Maar bovenal is er inlevingsvermogen. We begrijpen elkaar allemaal en we begrijpen waar iedereen vandaan komt.

Heb je nog iets aan te vullen? Een boodschap voor het internet? Een boodschap voor je vroegere ik?

Ik had onlangs een gesprek hierover met een van mijn rijders. Ze was een beetje bang om heftig te vallen, vooral nadat een andere rijder een ernstig ongeluk had gehad. BMX-rijden kan gevaarlijk zijn, en op dat moment besefte ze dat: Is het het echt waard?

Het heeft me echt aan het denken gezet. Ik heb haar gezegd dat het soms beter is om er gewoon van te genieten. Je hoeft je leven niet te riskeren in actiesporten om ervan te genieten. Sommige van de beste rijders zijn ook de meest stijlvolle, en persoonlijk ben ik erg gevoelig voor stijl en esthetiek.

Probeer je te concentreren op mooi rijden.