Matt Georges - Achter de lens

Matt George is een creatief toptalent in de snowboardwereld, een naam die de afgelopen twintig jaar een belangrijke rol heeft gespeeld in het ondersteunen, samenstellen en definiëren van de Europese snowboardcultuur. Matt begon zijn carrière in de donkerste donkere kamers en brak begin jaren 2000 door als stagiair bij een tijdschrift, waar hij ook zijn vaardigheden als grafisch ontwerper en allround Zwitsers zakmes aanscherpte - vooral gedreven door zijn liefde voor de snowboardcultuur.

Matt woont momenteel in Montpellier en is een van de twee oprichters van Club Sandwich, een onafhankelijke uitgever die zich inzet voor de promotie van snowboarden door tentoonstellingen te organiseren, campagnes op te zetten en een natuurlijke thuisbasis te bieden aan hoogwaardige snowboardfotografie door het uitgeven van boeken van hoge kwaliteit die verhalen vertellen over snowboarden.

Als onderdeel van onze doorlopende serie ‘Achter de lens’, waarin we kennis maken met de creatieve geesten achter de cultuur waar Vans met trots deel van uitmaakt, belden we Matt voor een gesprek om meer te weten te komen over de man achter een van de meest invloedrijke lenzen in de snowboardsport…

Stel je even voor, voor wie je nog niet kent.

Ik ben Matt Georges. Ik woon in Zuid-Frankrijk met mijn vrouw en onze drie dochters. Ik nam voor het eerst een camera ter hand toen ik ongeveer 15 was, zonder ooit te kunnen hebben bevroeden dat het iets serieus zou worden. Dus ging ik in plaats daarvan grafisch ontwerp en art direction studeren. Ik fotografeer nu al bijna 20 jaar snowboarden — en mijn passie is nog steeds even groot!

Hoe ben je begonnen met fotografie?

De vader van mijn beste vriend had een donkere kamer in zijn kelder, en ik vond dat heel interessant. Hij liet me zien hoe het allemaal werkte. Grappig verhaal — iedereen dacht dat hij aan landschapfotografie deed, maar in werkelijkheid fotografeerde hij naaktmodellen. Op een dag kwam zijn vrouw erachter... en dat was het einde van zowel de donkere kamer als mijn eerste fotografielessen. Ze heeft letterlijk alles afgebroken.

En hoe ging het daarna verder?

Vanaf dat moment kreeg ik pas echt de fotokoorts. Rond die tijd begonnen we door Frankrijk en Europa te reizen voor skatewedstrijden. Ik deed nog steeds mee in de under 14-categorie, samen met jongens als Bastien Salabanzi en Lucas Puig. Het spreekt voor zich dat ik al snel besefte dat ik het niet zou redden als professioneel skater... Maar dat gaf me juist die duw in de rug om een andere manier te vinden om deel te blijven uitmaken van de cultuur waar ik zo van hield. Dus begon ik alles vast te leggen: de reizen, de sessies, de feestjes, de vrienden, de familie. Ik was nog heel jong en had geen idee dat dit een carrière zou kunnen worden. Ik wist gewoon dat ik dicht bij die wereld wilde blijven. Toen begon ik te publiceren in skatebladen in Europa, kreeg uiteindelijk een baan als art director bij Freestyler Magazine en vanaf dat moment nam het avontuur pas echt een vlucht.

Wat vind je van de mix van analoog en digitaal?

Toen ik begon werd alles nog op film vastgelegd. Ik ben echt blij dat ik die overgang heb meegemaakt op zo'n jonge leeftijd — van analoog tot digitaal. Het lijkt alsof het moeilijker wordt om je aan te passen naarmate je ouder wordt en je werkgewoonten al vastliggen. Destijds was het geweldig om plotseling meer tools en nieuwe technologie tot je beschikking te hebben, terwijl je nog steeds je handen vuil mocht maken met de analoge processen. Het is zo divers, er zijn zoveel technieken om te ontdekken. Ik vind het heerlijk.

Wat zijn de uitdagingen die erbij komen kijken?

Op een gegeven moment werden film, papier en chemicaliën steeds duurder en moeilijker te vinden. De grote merken zagen het commerciële nut niet om analoog in stand te houden — wat begrijpelijk is, want het werd duur. Aan de andere kant zagen de beginjaren van het digitale tijdperk er allemaal hetzelfde uit: We moesten postproductie goed leren, een samenhangende look vinden en onze fotografeerstijl bijschaven. Beide werelden hebben hun moeilijkheden — en tegenwoordig is het nog moeilijker omdat fotografie voor iedereen zo toegankelijk is.

Uiteindelijk neem ik toch meer spullen mee, puur om met verschillende tools te kunnen spelen. In mijn tas zitten meestal zeven of acht verschillende camera's, wat op zich al een hele klus is!

Wat zijn tot nu toe je meest memorabele reizen geweest?

Een paar jaar geleden werkten we aan een project genaamd ARCTIC ROSES, waarbij we in de winter door Noorwegen trokken om te surfen en snowboarden. Als je ze allebei op dezelfde dag kunt doen – vooral als je om 4 uur 's ochtends in het volle daglicht van een berg afrijdt met de zee rondom je – dan is dat een scène die je nooit meer vergeet.

Gekste moment dat je hebt ervaren op een reis?

We hebben onze portie hachelijke situaties wel gehad. Een die eruit springt was bijvoorbeeld onlangs in Slowakije: We waren aan het filmen bij een spoorweg in de buurt van iemands huis in een middelgrote stad toen de eigenaar – een oudere man – naar buiten stormde met een groot keukenmes en rond begon te rennen om ons neer te steken!  Het probleem is dat als je hem met je snowboard of statief neerslaat, de kans bestaat dat hij op slag dood is. Dat wil je natuurlijk absoluut voorkomen, anders beland je voor de rest van je leven in een smerige Slowaakse gevangenis… Ik heb altijd gevonden dat de diplomatieke aanpak het beste is, als dat kan, ook al is het lastig om met iemand te praten die een groot mes heeft!